Succes, werk en de kunst van loslaten: wat als ik even stop?

Ergens tussen de geur van verse koffie en een stapel schone was vraag ik het me af: hoe zou het zijn om even helemaal niets te doen? Geen marketingstrategie of -campagnes, geen koffiepakketjes maken, geen deadlines en vergaderingen. Het klinkt bijna verboden. Want wie ben ik als ik niet bezig ben met iets bereiken? En als ik die vraag überhaupt al stel, betekent dat dan dat ik een workaholic ben?

Wat zeggen anderen?

Uit nieuwsgierigheid besluit ik eens bij mijn collega’s te polsen: zouden zij een sabbatical nemen? De meeste reacties verrassen me. ‘Een sabbatical? Waarom? Ik vind mijn werk veel te leuk!’ zeggen sommigen met een verbaasde blik. Anderen reageren met: ‘Ik heb geen grootste doelen die ik wil najagen.’ Een andere collega vertelt dat een vriend ooit een sabbatical nam om een grootse reis te maken, maar ook hij deed het zelf niet.

Ik bedenk dat ik tevreden ben met mijn leven zoals het is. Voor mij is het geen vlucht of zoektocht naar iets nieuws of groots meeslepende zaken, maar juist een manier om te ervaren hoe het voelt om even los te komen van de routine.

Ik word doorverwezen naar een aantal collega’s die wél een sabbatical deden. Ik ben benieuwd naar hun verhalen en ben van plan om koffie-afspraken in te plannen. Waarom deden zij het? Wat hoopten ze te vinden? En vonden ze het? Ik ben benieuwd naar hun inzichten en of ze misschien iets hebben ontdekt waar ik nog niet aan heb gedacht.

Ik blader door 'Het beste komt nog' een boek van Arthur Brooks, en het voelt alsof de schrijver mij persoonlijk toespreekt. Brooks schetst een beeld dat confronterend is, vooral voor iemand die altijd heeft gewerkt. Sinds ik mij herinner ben ik continu bezig geweest, of het nu was als marketeer, vrijwilliger, ondernemer, vastgoedinvesteerder of moeder. Altijd in beweging. Maar hoe zou het voelen om even stil te staan?

De valkuil van succesverslaving

Brooks schrijft over wat hij ‘succesverslaving’ noemt. Dat gevoel dat je waarde als mens samenhangt met wat je bereikt. Een werkverslaving die je beloont met een korte rush – een goedgekeurde campagne, een nieuw vastgoedproject, of gewoon dat voldane gevoel aan het einde van een productieve dag. Maar die rush is kort. Voor je het weet, jaag je alweer het volgende succes na.

Volgens Brooks is dit precies waar het fout gaat. Succes is vergankelijk. Zodra je een doel bereikt, ontstaat er alweer een nieuw doel. Het is alsof je een ladder beklimt die nooit ophoudt. Maar wat gebeurt er als je op een leeftijd komt waarop je niet meer zo snel kunt klimmen?

Als je 40+ bent verandert de definitie van succes

Voor veel mensen, schrijft Brooks, draait de eerste helft van het leven om presteren. Je bent fysiek en mentaal op je sterkst en kunt bergen verzetten. Maar rond je veertigste – of iets later – beginnen dingen te veranderen. Cognitief en fysiek gaat het langzaam wat achteruit. En wat dan?

Die vraag knaagt ook aan mij. Ik ben nog lang niet klaar met presteren, maar ik merk wel dat het anders wordt. Mijn prioriteiten verschuiven. Ik wil er zijn voor mijn zoon, niet alleen fysiek maar ook mentaal. Ik wil meer genieten van de kleine dingen, zoals een goede kop koffie of een ontspannen middag zonder to-do lijstjes.

Volgens Brooks is dit het moment waarop we succes opnieuw moeten definiëren. Het gaat niet langer om sneller of meer, maar om dieper. Hij stelt dat juist in deze fase van het leven – waarin je misschien wat gas terugneemt – een enorme kans ligt. Je kunt je richten op relaties, zingeving en dingen die niet alleen nú voldoening geven, maar ook op de lange termijn.

Loslaten van werk: makkelijker gezegd dan gedaan

Maar eerlijk? Loslaten klinkt makkelijker dan het is. Want wat blijft er over als ik stop met presteren? Wie ben ik als ik geen marketeer, ondernemer of vastgoedinvesteerder ben? Het idee van een sabbatical is voor een test. Kan ik zonder werk? En kan ik loskomen van die constante drang om bezig te zijn?

Brooks waarschuwt dat loslaten moeilijk is, omdat succes vaak verweven is met onze identiteit. Dat geldt ook voor mij. Ik wéét dat ik niet alleen mijn prestaties ben. Maar diep van binnen voelt het soms toch zo. Als ik niet werk, niet iets bereik, wat dan?

Toch biedt Brooks praktische handvatten. Hij schrijft dat we succes anders kunnen definiëren. Niet door wat we bereiken, maar door wat we toevoegen – aan onszelf, aan anderen, aan het leven. Hij moedigt aan om te investeren in relaties, om dankbaarheid te cultiveren en om nieuwe missies te vinden. Denk aan  mentorschap of creatieve projecten. Dit laatste spreekt mij wel aan. 

Het positieve van vertragen

Wat mij inspireert, is de positieve kant die Brooks belicht. Vertragen betekent niet dat je stopt met groeien. Het betekent dat je anders groeit. Waar de eerste helft van het leven draait om competitie en prestaties, draait de tweede helft om verdieping en verbinding. Het is niet meer de vraag hoe snel je de ladder beklimt, maar wat je onderweg ziet.

Als moeder zie ik dat terug. Mijn zoon leert mij om te genieten van kleine momenten – een spontaan grapje, een knuffel op een onverwacht moment. Dat is waar Brooks gelijk in heeft: relaties zijn uiteindelijk belangrijker dan prestaties.

En het zijn die momenten die mij laten inzien dat rust geen verlies is, maar een winst. Door niet altijd bezig te zijn met wat er moet gebeuren, kan ik ruimte maken voor wat er al ís.

De kleine stappen naar rust

Hoewel mijn sabbatical nog niet zeker is, merk ik dat het idee alleen al mij aanzet tot verandering. Ik experimenteer met kleine stappen. Zo draai ik nog steeds iedere dag een was. Geen stapels meer, geen monsterklus op woensdagochtend. Het lijkt misschien onbelangrijk, maar het is een routine die mij rust en structuur geeft.

Ik leer dat loslaten niet in één keer hoeft. Het begint klein: een wasje draaien, een boek lezen, een middag vrijmaken voor niets. Deze kleine stappen geven mij een gevoel van controle, zelfs als ik minder presteer.

Reflecties en vragen om te overdenken

Dus nu stel ik mezelf de vraag: wat betekent succes écht voor mij? Is het de volgende campagne? Een nieuw vastgoedproject? Of is het gewoon een dag zonder deadlines, met tijd voor mijn gezin en mezelf?

En jij? Hoe zou het voelen om de ladder even te laten voor wat het is? Wat gebeurt er als je stopt met klimmen en kijkt naar wat er al om je heen is? Misschien ontdek je dat wat je zoekt, er al die tijd al was.